7.

Ayden

Kiedy taksówkarz odwiózł mnie do domu, zadzwoniłem do Grace i poprosiłem, aby odebrała mój samochód. Miałem trudności z adresem, ale w końcu sobie przypomniałem. Leżąc na sofie, wpatrywałem się w telefon, na którym wyświetlał się data 20 listopada a za nią uśmiechnięta twarz Melanie  albo Charlotte. Sam już nie byłem pewny. Nurtowało mnie, że ukryła przede mną taki fakt. Tylko dlaczego kłamie i nie chce się przyznać? Wtedy usłyszałem ryk silnika. Uwielbiałem się w niego wsłuchiwać. Przed mieszkaniem zaparkowało BMW. Chwilę później dało się słyszeć stukot szpilek a następnie dzwonek do drzwi. Otworzyłem mieszkanie, ale to co zobaczyłem wręcz mnie zamurowało. Pobladłem. Ręką lekko odepchnąłem dziewczynę na bok i zeskoczyłem z paru stopni.

- Grace! Jak to się stało?!

- Myślałam, że miłość do twojego BMW mamy już dawno za sobą. A tu proszę.

- Rysa? Naprawdę? – delikatnie tarłem dłonią po zarysowaniu.

- Romeo odpuść, to nie ja. Ciesz się, że w ogóle dowiozłam go całego.

Przekroczyła próg drzwi i zniknęła w wnętrzu mieszkania. Obszedłem samochód z każdej strony, dokładnie go oglądając, po czym wbiegłem z powrotem do mieszkania. Grace parzyła sobie kawę. Miała na sobie czarną sukienkę, która kończyła się tuż przed kolanem. Kołnierzyk lekko rozpięła przez co dostrzegalny był złoty łańcuszek. Włosy upięła w niedbały kok i nałożyła delikatny makijaż. Zagwizdałem na przyjaciółkę.

- Kusisz Grace, ale i tak nie wybaczę Ci mojego samochodu.

- Przecież powiedziałam, że to nie ja palancie – zalała dwie kawy i przyniosła je do stołu. – Zostawiłeś go w takiej dzielnicy, że dziwię się, że ci go nie ukradli.

Grace czuła się tu swobodnie. Jej czarne szpilki stukały nie miłosiernie o panele. Zacząłem doceniać wszystkie pary adidasów, które wałęsały się po domu i były częścią garderoby Melanie. Ona była inna  niż dziewczyny, które dotąd poznałem. Jej serdeczny uśmiech potrafił rozwiać najgorszy smutek a sposób w jaki się poruszała przypominał taniec. Grace włączyła laptopa i upiła kolejny łyk kawy.

- Ay, dlaczego nie powiedziałeś Mel o Riley? – jej ciekawskie oczy utkwione były we mnie.

- W tej chwili jest to niepotrzebne – prawda była taka, że nigdy nie wiedziałem jak zacząć.

- Gdybym była na miejscu Melanie…

- Ale nie jesteś. Skończymy to błagam.

- Zachowujesz się jak rozpieszczone dziecko – odłożyła kawę na stolik. – To, że miałeś zawsze z górki nie znaczy, że każdy tak miał. Masz bogatych rodziców, super samochód i mieszkanie, ale w relacjach międzyludzkich jesteś totalnym biedakiem. Tylko Melanie potrafiła wydobyć z Ciebie tą cząstkę miłego Aydena. Nikt inny nie stanął na wysokości zadania. Szkoda mi tylko Riley.

- Przesadzasz. Riley wcale mnie nie kochała a ja jej.

- Z jakim idiotą ja się przyjaźnię – złapała się za głowę. – Nie wiesz ile nocy spędziła na opłakiwaniu waszego związku, ile rzeczy starała się nie zauważać, ile dawała z siebie, żeby czuć się kochaną.

- Zaręczyny były błędem.

- A te czym będą?

Nastąpiła głucha cisza. Zastygłem.

- O czym ty mówisz?

- Restauracja, kwiaty w samochodzie. Coś Ci to mówi? Jeśli masz zamiar oświadczyć się Melanie a później zostawić ją dla kolejnej tak jak w przypadku Riley to gratuluję. Jednak tym razem ja też odejdę, bo tak się składa, że Mel to również moja przyjaciółka. Mam dość patrzenia i pomagania kobieciarzowi. Spójrz na mnie. Nie jestem jak Mike czy Carl twoim kumplem. Jestem kobietą. Czuję inaczej.

- Grace przyjaźnimy się od małego, nie zrobiłabyś tego!

- Zdziwiłbyś się. Liczysz się tylko ty i twoje ego. Zawsze stałam gdzieś z boku. Nie interesowało Cię nic poza własnym czubkiem nosa – przerwała i podeszła do mnie z laptopem. – Chciałam Ci coś pokazać.

Na ekranie wyświetlała się strona jednego z portali informacyjnych. Nagłówek głosił „ Skandal w Eleven Maison”. Przyjaciółka najechała myszką na filmik z relacji nakręconej wczoraj.

- Przed tym jednak obiecaj mi, że nie będziesz takim dupkiem jak zawsze. Nie chodzi już tylko o mnie, czy Riley.

Spojrzałem w jej oczy. Była przy mnie w każdej ciężkiej sytuacji. Nie ważne czy miałem gorączkę, czy nie odrobiłem zadania w szkole, czy jako licealny podrywacz umawiałem się z dwiema dziewczynami na raz. Zawsze mi pomagała.

- Zależy mi na Melanie bardziej niż na moim BMW i firmie razem wziętej. Chcę ją poślubić i uwierz, że się zmieniłem. Ona mnie zmieniła.